Robert Kubica jako pozytywny wojownik

O Robercie Kubicy napisano już tony (albo gigabajty) prac różnego rodzaju i słusznie, bowiem to wyjątkowy temat. Niemniej fenomen Roberta można analizować z różnych perspektyw. Dla mnie, jako pasjonata F1 od 36 lat (co często podkreślam bo to zainteresowanie sięga czasów Senny i Laudy), pojawienie się Roberta w stawce kierowców rywalizujących w tym sporcie było czymś niesamowitym. Na dodatek starty Roberta szybko pokazały, że nie przypadkiem trafił do tego elitarnego grona, że nie jest tzw. pay-driver, ani że nie został tam umieszczony z jakichś względów politycznych. Wszystkie te czynniki mają spore znaczenie w przypadku wielu kierowców F1.

Przez F1 przewinęło się wielu kierowców, ale tylko garstka jest uznawanych za ponadczasowych wojowników królowej sportów motorowych.  Na pewno za takich uważa się (piszę o czasach w których śledzę F1) Laudę, Sennę, Prosta, Mansela, Shumachera. Do tego grona współcześnie dołączają Vettel i Hamilton, a także Alonso. Oczywiście każdy kibic doda pewnie jakieś nazwisko, ale z pewnością, żadnego z tej listy nie wykreśli. Natomiast wielu, nawet mistrzów świata, nie zyskało takiej sławy najwybitniejszych kierowców F1. Nie działo się tak z uwagi na PR, czy wsparcie mediów lub koncernów. Historia osądza uczciwiej niż lokalne brukowce.

Ci kierowcy mieli w sobie to, co powodowało, że zawsze było wiadomo, że jeśli tylko jest cień szansy umożliwiającej walkę to będą walczyć. Nie zaś taranować pojazdy przed nimi, gdy jest sama wola walki – jak robił to np torpeda-Pietrow, ale także niedawno Kviat, (który rok temu w GP Rosji zrobił coś najdziwniejszego chyba w całej historiii F1, dwukrotnie uderzając potężnie w tył samochodu poprzedzającego go Vettela w odstępie kliku sekund) czasem Perez czy wielu innych. Tych wojowników trudno byłoby poprosić by stali się kierowcami numer dwa i grzecznie przepuszczali szybszego partnera z zespołu, jak w sezonie 2017 robi to Kimi Raikkonen i czasem nawet Bottas. To nie znaczy, że ci najwybitniejsi czasem też nie ustąpią w konkretnej sytuacji jak Hamilton Bottasowi oddając miejsce przed samą metą w tegorocznej (2017) GP Węgier. Nie znaczy też, że zawsze jeżdżą czysto, że nie powodują kolizji. Ale ich kolizje są wynikiem rywalizacji na najwyższym poziomie, w której nie odpuszczają mimo wielkiego ryzyka, a nie głupiej brawury przykrywającej braki (nie tylko w talencie).

Konflikty pomiędzy Laudą a Huntem, Senną i Prostem, Masela z Prostem i Piquetem polaryzowały kibiców, ale zdecydowana większość z nich szanowała tych wojowników. Do dziś ich pojedynki są wspominane z pasją i bez złości przez wielu. Tak rywalizował też Robert do czasu pamiętnego wypadku. Zawsze na limicie, zawsze twardo, ale jednak z rozsądkiem. Gdy oglądało się Roberta, zawsze wiadomo było, że nie odpuści, nawet zdublowany potrafił wyprzedzić Hamiltona i próbować wrócić do walki (może przy okazji pomóc przeciwnikowi Hamiltona :-)). Robert miał też ostre starcia ze swoim przyjacielem Fernando Alonso, przez radio Hiszpan narzekał na Polaka, ale wcale nie zakończyło to ich przyjaźni. Zawsze się szanowali. 

W tekście w Naszym Czasopiśmie (nr wrześniowy), zestawiłem siłę charakteru i sposób pokonywania trudności przez Roberta z paradoksem Stockdale’a. Robert prezentuje postawę stoicką i dokładnie realizuje założenia Stockdale’a z niej wynikłe:

1. Mieć świadomość przeszkód jakie przed nami stoją i aktualnej sytuacji (realizm)
2. Zawsze i niezłomnie wierzyć w postawiony sobie cel, nawet jeśli w danym momencie wydaje się on nierealny (idealizm).

Ja w swoich tekstach często piszę, że najlepsi przywódcy (a nie wodzowie) zachowują postawę realistycznych idealistów (koncepcja Douglasa Conanta). Bez realizmu odrywamy się od codziennych przeszkód i problemów – daleko się tak nie zajdzie. Natomiast bez idealizmu utkniemy przy którejś z tych przeszkód nie wierząc, że da się pójść jeszcze dalej.

Spójrzmy na przykład Roberta po straszliwym wypadku w Ronde di Andora na początku 2011 roku. Bez świadomości sytuacji, własnych potężnych wówczas ograniczeń mógł mówić to czego chciały media: „wrócę za miesiąc”, „zdążę jeszcze na ten sezon” itp. Mijające kolejne terminy powodowałyby, że jego oświadczenia traciłyby wiarygodność, on sam traciłby wiarę… Natomiast bez wiary w sukces, nie miałby siły by nadludzkim wysiłkiem tak ciężko trenować, przechodzić dziesiątki zabiegów, samodzielnie krok po kroku budować swoją kondycję, sprawność i siłę psychiczną. Utknąłby przy którejś z przeszkód i został komentatorem lub właścicielem toru kartingowego.

Robert zachował te dwie podstawowe cechy czyniące z niego postać ponadczasową. Te cechy były widoczne także wcześniej, gdy np w Singapurze w 2008 roku na 28 okrążeniu spadł na ostatnie miejsce. Pamiętam, że oglądając złościłem się, że jedzie tak spokojnie na końcu stawki. Wiem, w nim się gotowało zapewne, ale nie atakował szaleńczo by szybko odzyskiwać pozycje. Wiedział , że specyfika toru w zestawieniu z jego BMW Sauber F1.08 generuje uwarunkowania, w których trzeba zachować cierpliwość. Mimo, że miał przed sobą sporo wolniejszych kierowców to jechał za nimi przez wiele kółek atakując dopiero gdy pojawiał się cień szansy na wyprzedzenie. Nie zdobył wtedy punktów, ale dla mnie było jasne, że zrobił wszystko co się dało by je zdobyć. Nie wciskał się bez sensu ryzykując szybkie wypadnięcie z toru, nie taranował przeciwników wzorem bezradnego Kviata. Miałem za to zawsze pełne zaufanie, że jeśli jakiś cień szansy się pojawi, to on na pewno ją wykorzysta.

Dlatego dziś, gdy Robert wraca do F1 (a jestem przekonany, że choć Renault popełniło w mojej opinii błąd, to Williams dokona trafnego wyboru), Robert cieszy się ogromną sympatią i zaufaniem. Pojawia się dosłownie garstka tych, którzy są przeciwni jego staraniom powrotu do F1 i często wynika to z osobistych animozji. Robert jest więc nie tylko przykładem stoickiego wojownika (o czym pisałem w Naszym Czasopiśmie), ale także świetnie odpowiada koncepcji Pozytywnego wojownika, o którym piszę w projekcie StratLider.  Pozytywny – nie oznacza idealny, nie oznacza zawsze dobry. Pozytywny wojownik pokonuje przeszkody, w drodze do wyznaczonego przez siebie celu. Jest w pełni świadom trudności, ale stara się przy tym nie czynić innym szkody. Dzięki temu otacza go powszechny szacunek, który w trudnym momencie okazuje się realną korzyścią.

Dlatego Robert uzyskał szansę testów w Renault, potężne wsparcie Nico Rosberga, a teraz realną szansę powrotu do ścigania w Williamsie. Na uwagę zasługuje to, że nawet sponsorów zaraża on pozytywną energią czego najlepszym wyrazem jest niesamowite  Oświadczenie grupy Lotos, w którym twierdzą, że „produkowane przez LOTOS najlepsze paliwa na pewno pomogłyby Williamsowi odzyskać mistrzostwo świata” oraz że „Grupa LOTOS nie ma i nie zamierza mieć żadnego wpływu na decyzje Williamsa w sprawie zatrudnienia najszybszego kierowcy świata„. te dwa zdania razem mówią wszystko.

Jakkolwiek ta sytuacja się zakończy (ten tekst pisałem w drugim dniu rywalizacji bezpośredniej z Paulem di Restą na torze Hungaroring, która miała zadecydować o miejscu w kokpicie Williamsa na sezon 2018), postawa pozytywnego wojownika z pewnością zapewni Robertowi dalsze możliwości realizacji jego celu. Tak jak po upadku pomysłu z Renault, natychmiast pojawiły się doniesienia o miejscu w Williamsie, tak w razie niepowodzenia tej koncepcji, pojawią się kolejne rozwiązania. Same pieniądze w perspektywie długofalowej nie zapewniają sukcesu sportowego, natomiast Pozytywny wojownik nie zapewnia pieniędzy od razu, ale dobrze skomponowana strategia wokół takiej postaci daje efekt synergii prowadzący do sukcesu w każdym wymiarze – także finansowym.

Do Blog